பிரபாகரனைத் தலைவனாக பெற்ற ஈழத்தமிழர்கள் பாக்கியசாலிகள்!

ஈழத்தமிழர்கள் பாக்கியசாலிகள். தம் இன மக்களின் விடுதலைக்காக தன்னையும், தன் பிள்ளையையும் அர்ப்பணிக்கும் மாவீரனைத் தலைவனாகப் பெற்ற ஈழத்தமிழர்கள் பாக்கியசாலிகள்தானே? இந்தியா, சீனா போன்ற வல்லரசுகள் ஈழத் தமிழர்களை அழிக்கும் இலங்கை அரசுக்கு துணைக்கு நின்றபோதிலும், உறுதியும் துணிச்சலுமாக தமது மண்ணின் விடுதலைக்காகப் போராடவும், மடியவும் தயராக இருக்கிற தலைவனைப் பெற்ற மக்களை நினைத்தும், அவர்களின் தலைவனை நினைத்தும் பெருமிதமாக இருக்கிறது.

ஆறரை கோடி எண்ணிக்கையில் இந்தியாவில் வாழும் தமிழர்களைப் போல ஈழத்தமிழர்கள் துரதிர்ஷ்டசாலிகள் இல்லையே! தன்னையும் தன் குடும்பத்து உறுப்பினர்களின் நலனையும் தவிர வேறொன்றும் தெரியாத தலைவர்களைப் பெற்ற இந்தியத் தமிழர்களைப் போல துர்பாக்கியம், ஈழத் தமிழர்களுக்கு இல்லையே. தேர்தல் நேரத்தில் தங்களை சீட்டுகளுக்கு விற்றுக்கொண்டார்கள் தலைவர்கள். நோட்டுகளுக்கு விற்றுக் கொண்டார்கள் தமிழர்கள். வரலாற்றின் கறை படிந்த காலகட்டத்தில் தலைகுனிந்து தமிழகத் தமிழர்கள் இருக்கும்போதும், தன் வீரத்தால் ஈழத்தமிழர்களைத் தலை நிமிர வைத்திருக்கிறார் பிரபாகரன். அவர் உயிருடன் இருக்கிறாரா? இல்லை களத்தில் இறந்துபோனாரா? என்ற கேள்விகளுக்கு இருத் தரப்பிடமும் உறுதியான பதில்கள் தற்போது இல்லை. ஆனால், ஈழத்தில் உரிமை மறுக்கப்பட்டு வாழ்வு சூறையாடப்பட்டு ஒவ்வொரு நொடியும் அணு அணுவாக செத்துப்பிழைக்கிற அப்பாவித் தமிழர்களின் நிலை அப்படியேதான் இருக்கிறது. இந்த நேரத்தில் பிரபாகரனைப் பற்றிய மர்மங்களைவிட, இந்தியத் தமிழர்களின் நிலைகுறித்து மிகுந்த அச்சம் கொள்ள வேண்டிய சூழலில் இருக்கிறோம்.

சமஉரிமை மறுக்கப்பட்ட தம் இன சகோதரர்களின் விடுதலைக்கும், பாலியல் வல்லுறவுக்கு ஆளான சகோதரிகளின் விடுதலைக்கும், பாலுக்கு அழுகிற பிள்ளைகளை விட பயத்தில் அழுகிற தலைமுறையின் உரிமைக்கும் போராட தன் உடல், பொருள், ஆவி அத்தனையும் தந்திருக்கிறார் பிரபாகரன். சில மணி நேர உண்ணாவிரத நாடகம் நிகழ்த்துபவர்களையும், வாய்ச்சொல் வீரர்களாக ஒரு சீட்டுக்கு அணிமாறிய அசகாய சூரர்களையும், ‘முதலில் அசிங்கமானது அவர்கள்தான். அப்புறம்தான் நாங்கள் சீட்டுக்கு விலைபோனோம்’ என்று கூச்சமில்லாமல் பேசிய சிறுத்தைகளையும் தலைவர்களாகப் பெற்ற எம்மைப் போன்ற பாவப்பட்ட மக்கள் இல்லையே ஈழத்தமிழர்கள். உரிமைகளைப் பெற இந்தியத் தமிழர்களையும், தலைவர்களையும், இந்தியாவையும் நம்பி மோசம் போனது மட்டுமே அவர்கள் செய்தமாபெரும் பிழை. பிரபாகரனைப் போன்றே தமிழகத் தலைவர்களும் இருப்பார்கள் என்று நம்பியதுதான் அவர்கள் செய்த தவறு.

எங்களுடைய தலைவர்களுக்கு கவிதை எழுதத் தெரியும்; அறிக்கை விடத்தெரியும்; மரங்களுக்கும் உணர்ச்சிவருகிற அளவில் மேடைகளில் முழக்கமிடத்தெரியும். ஆனால் அவர்கள் மரத்துபோன இதயத்துக்குச் சொந்தக்காரர்கள். மானம் என்றால் என்னவென்றோ, மனிதநேயம் என்றால் என்னவென்றோ தெரியாதவர்கள். பிரபாகரனின் முடிவுகளிலும், செயல்பாடுகளிலும் கருத்துவேறுபாடுகள் இருக்க எல்லா நியாயங்களும் இருக்கின்றன. ராஜீவ் படுகொலை, இஸ்லாமியர்களுக்கு எதிரான நிலைப்பாடு, மற்ற போராளி குழுக்களைக் கொலை செய்வது... என நிறைய இடங்களில் பிரபாகரனோடு முரண்படவும், விமர்சிக்கவும், எதிர்க்கவும் நிறைய காரணங்கள் இருக்கின்றன. ஆனால், ‘தமிழர்களை அடகு வைத்து பிழைப்பு நடத்துகிறவர்’ என்று யாரும் விரல் நீட்டிக் குற்றம் சொல்லமுடியாத மானமுள்ள வாழ்வு வாழ்ந்திருக்கிறார் பிரபாகரன். வார்த்தைக்கும் வாழ்வுக்கும் வித்தியாசமில்லாத மாவீரனின் மரணம் பற்றிய மர்மங்களால் தவிக்கும் உலகத் தமிழர்களுக்கு எந்த வார்த்தைகளால் ஆறுதல் அளிப்பது?

‘வேலுப்பிள்ளை பிரபாகரனின் உடல் இதுதான்’ என்று இலங்கைராணுவமும், ராஜபக்ஷேவும் வெற்றிச் செய்தியை வெளியிட்டிருக்கிறார்கள். ‘பிரபாகரன் இறந்த செய்தி பொய்யாகிவிடக்கூடாதா?’ என்று மருகிய உலகத்தமிழர்களின் முகத்தில் ஓங்கி அறைய, இலங்கை ராணுவமும், ராஜபக்ஷே கூட்டமும் வெறி கொண்டு அலைகிறது. இந்த வெற்றியில் இலங்கையைவிட இந்தியாவுக்கு அதிக பெருமிதம் இருந்தால் ஆச்சர்யப்படுவதற்கில்லை.

வெளிநாட்டிலிருந்து திரும்பிய ராஜபக்ஷே இலங்கை மண்ணை முத்தமிட்டபோதே, அவருடைய உதடுகளில் ஈழத்தமிழர்களின் இரத்தம் ஒட்டியிருந்ததை கவனிக்கும் மனதிடத்தில் தமிழர்கள் இல்லை. பிரபாகரனின் மரண செய்தி கேட்டு சிங்கள மக்கள் பட்டாசு வெடித்து கொண்டாடியிருக்கிறார்கள். தீர்வு கிடைக்கும் என்கிற நம்பிக்கையை மேலும் பொய்யாக்குகிறது சிங்கள மக்களின் வெற்றிக் களிப்பு. தனி ஈழம் மட்டுமே நிரந்தர தீர்வு என்பதற்கான அத்தனை கொடூரங்களும் அப்பாவித் தமிழர்கள் மீது அங்கு நிகழ்த்தப்படுகிறது. போரின் பெயரால் பல ஆயிரம் தமிழ் மக்களைக் கொன்று குவித்த இலங்கை ராணுவத்தளபதிகளுக்கு பதவி உயர்வு அளித்திருக்கிறார் ராஜபக்ஷே. இறந் ததமிழர்களுக்கு வாய்க்கரிசியையும், இருக்கும் தமிழர்களுக்கு வாக்குறுதிகளையும் வழங்கியிருக்கிறார். இந்தியத் தலைவர்கள் அதை வரவேற்கலாம். வார்த்தை செயலாகும்வரை பாதிக்கப்பட்ட மக்களால் அதை நம்ப முடியாது.

முன்னால் இந்தியப் பிரதமர் ராஜீவ்காந்தியை புலிகள்கொன்றார்கள் என்ற வரலாற்றுத் தவறுக்கு இந்தியா பழிதீர்த்துக் கொண்டது என்றே சொல்லலாம். அதற்காக, பல்லாயிரக்கணக்கான உயிர்கள் பலியாகும்போது மௌனமாக இருந்ததும், ராணுவ உதவிகளை வழங்கியதும் தமிழகத் தமிழர்கள் மனதில் நூற்றாண்டு கடந்த கசப்புணர்வை ஏற்படுத்தியிருக்கிறது. 'தன் கணவர் இறந்த மே21-ம் தேதிக்குள் இலங்கையில் எல்லாம் முடிந்துவிட வேண்டும் என்று விரும்பினார் சோனியா' என்கிற மாதிரியான செய்திகள் வெளியானபோது, அதை அந்த சமயத்தில் நம்பவோ, நம்பாமல் இருக்கவோ முடியவில்லை. ஆனால் இப்போது உண்மை புரிகிறது!

தன் கூட்டணி விசுவாசத்திற்கு மீண்டும் பலமான சில கேபினட் மந்திரி பதவிகளை தன் வாரிசுகளுக்காக வாங்குவார் தி.மு.க.தலைவர் கருணாநிதி.அந்த வாய்ப்பு நமக்கு இல்லாமல் போய்விட்டதே என்று வருத்தப்படுவார் மருத்துவர் ராமதாஸ். தொல்.திருமாவளவனுக்கும் சொல்வதற்கு ஏதாவது ஒரு காரணம் இருக்கும். சினிமாவில் புரட்சிக் கலைஞராக இருந்த விஜயகாந்த் தன் பலத்தை நிரூபிக்க தனித்து நின்று 30 லட்சத்திற்கும் அதிகமான வாக்குகள் பெற்றதில் அடுத்த சட்டமன்ற தேர்தலில் பேரம் நன்றாக நடத்துவார்.

தமிழகத்தின் மிகப்பெரிய போராட்டமாக வெடித்து, திராவிடக்கட்சிகள் ஆட்சி வரக் காரணமான இந்தி எதிர்ப்பு போராட்டத்தில் ஆறு பேர்தான் உயிரிழந்தனர். ஈழத் தமிழர்களுக்காக வரிசையாக இளைஞர்கள் தீக்குளித்த காட்சிக்குப் பிறகும், ஈழத் தமிழர்கள் உயிரிழப்பு மக்கள் பிரச்னையாகவில்லை என்று வாய் கூசாமல் சொன்னவர்களைப் பார்த்து வாயடைத்து நின்றோம் நாம். ரௌடித்தனங்களிலும், மக்களின் வறுமையைப் பயன்படுத்திய குரூர புத்தியாலும் ஆட்சியைப் பிடித்தவர்கள், ‘மக்கள் எங்களுக்கு ஆதரவளித்துள்ளனர்’ என்று வெட்கமே இல்லாமல் சொல்கிறார்கள்.

தமிழ்நாட்டு தலைவர்களுக்கு கொஞ்சமேனும் மானம் இருந்தால், பிரபாகரன் இறந்துவிட்ட இந்தச் சூழலிலாவது, ஈழத் தமிழர்களின் பிரச்னை தீரும்வரை நாங்கள் நாடாளுமன்ற அரசியலியல் பங்கேற்க மாட்டோம் என்று சொல்ல வேண்டும். ஒரு பக்கம் பணத்தைக் காட்டியும், இன்னொரு பக்கம் ஈழத் தமிழர்களின் பிணத்தைக் காட்டியும் ஓட்டு கேட்ட தமிழக தலைவர்கள் தங்கள் மீது படிந்துள்ள வரலாற்றுக் கறையை நீக்க இருக்கும் ஒரே கடைசி வழி நாடாளுமன்ற புறக்கணிப்புதான்.

பிணக் குவியலுக்கு நடுவிலும் சிரித்துக் கொண்டே வாக்கு கேட்டவர்கள், இத்தகைய முடிவு எடுப்பார்கள் என்பது அதிகபட்ச எதிர்பார்ப்பாக தெரியலாம். நம்முடைய எதிர்ப்பார்ப்பு என்பதைவிட அதுவே நியாயமானது. தலைமுறைகளைத் தவிக்கவிட்டு பதவியில் அமர்வது என்பது மனிதநேயத்துக்கு நேர்விரோதமானது.

நடந்து முடிந்த நாடாளுமன்றத் தேர்தலில் வெற்றி பெற்று ஆட்சியைப் பங்கு போடத் துடித்தவர்கள், இனி கட்சித் தலைவர்களாக வேண்டுமானால் வலம் வரலாம். ஆனால் தமிழினத் தலைவர்களாக தங்களை அடையாளம் காட்டிக்கொள்ளும் தகுதி தற்போது எவருக்குமில்லை என்ற வலிமிகுந்த உண்மையை ஒப்புக்கொள்வது நம்முடைய கடமை. வீரமுள்ள தலைவனாகவும், மானமுள்ள தலைவனாகவும் தன் மக்களுக்காக களத்தில் நின்ற அல்லது நிற்கிற, பிரபாகரனை ஜெயித்துவிட்டதாக இலங்கை ராணுவம் மகிழலாம். போர் என்கிற அடிப்படையில் இராணுவம் ஜெயித்திருக்கிறது என்பதும் உண்மைதான். ஆனால், ஈழத்தமிழர்கள் சந்தித்த பிரச்னைதான் பிரபாகரனை உருவாக்கியதே தவிர, பிரபாகரன் இலங்கைக்குப் பிரச்னையே இல்லை. இரண்டு வல்லரசுகளின் ஆயுதங்களால் மக்களையும் அவர்களின் தலைவனையும் கொலை செய்த இலங்கை அரசு, கிளையை மட்டுமே வீழ்த்தியிருக்கிறது. இன்னும் பிரச்னையின் வேர் அப்படியேதான் இருக்கிறது.

இலங்கைஅரசின் மகிழ்ச்சிக் கூச்சலில் ஈழத் தமிழர்களின் விசும்பல் யாருக்கும் கேட்காமல் போகக்கூடும். ராணுவம் வைத்திருக்கும் ஆயுதங்களைவிட அப்பாவிமக்களின் கண்ணீருக்கு வலிமை அதிகம் என்பதை யாரும் மறந்துவிடவேண்டாம்.தங்கள் உரிமைக்காக களத்தில் மகனையும், மகனையொத்த பலரையு ம்பலிகொடுத்தார் பிரபாகரன். ஈழத்தமிழர்களுக்கு பிரச்னை வந்தால் கௌரவமாக சொல்லிக்கொள்ள தலைவர் இருக்கிறார். தமிழகத் தமிழர்கள் ஏதாவது நிகழுமாயின் ஏனென்று கேட்க யாரும் இல்லை. பதவி சுகங்களுக்கு மொத்தமாக மக்களை அடகு வைக்கவும் தயங்க மாட்டார்கள் எம் தலைவர்கள் என்பதை கடந்த நாடாளுமன்ற தேர்தல் நிரூபத்தில் எம்மை உறைய வைத்திருக்கிறது. பிரபாகரனின் நிலைமை தமிழகத் தமிழர்களுக்கும் இது மீளமுடியாத துயரம்தான். ஆனால் அதையும்தாண்டி ,பிணங்களின் மீதும் அரசியல் நடத்த துணிந்துவிட்ட பச்சோந்தித்தனமான தலைவர்களைப் பெற்றிருக்கிறோமே என்கிற துக்கமே எமக்கு தொண்டையை அடைத்து, கண்ணில் நீரை வரவழைக்கிறது.

-த. செ. ஞானவேல்

Dining with terrorists - Divided Island

In this episode, Phil Rees travels to Northern Ireland and Lebanon and concludes that before the 'war on terror' can have its Armistice Day, the West will have to negotiate with those it considers terrorists.

The many version of Prabaharan's death & his cadres

Arresting the illegal arrests – Art Harun

Arresting the illegal arrests – Art Harun

Wednesday, 20 May 2009 07:35am

©The Malaysian Insider (Used by permission) MAY 19 - In my article “Is the Malaysian Bar Pathetic?”, I asked the question, “who polices our police?” This question is brought to the fore recently when the police arrested five legal aid lawyers who were trying to see their respective clients at the Brickfield Police Station. The Scene On the night of May 7, 2009, about 14 persons assembled in front of the Brickfields Police Station. They were apparently holding a candle light vigil for Wong Chin Huat who were earlier arrested for the grave offence of sedition by suggesting to the public to wear black. It was a peaceful assembly. No shouts. No screams. Just some harmless activists wearing black holding candles. They were arrested. Some time after they were arrested, five young lawyers arrived at the police station asking to see their clients who were arrested earlier. Again. No shouts. No screams. Apart from the OCPD of course. Although he was within hearing distance from the lawyers, he had of course to use a loud hailer. The lawyers spoke softly. Nicely. They coaxed him. Pleaded with him. Even begged him. The OCPD asked them to disperse because according to him, the lawyers were assembling illegally. I must make a mental note to not go to the police station in future in a group of more than three. Because under the law, that is illegal assembly. Never mind my intention. Anyway, the lawyers argued that they should be allowed to see their clients. They were told that their clients have signed a form saying that they have waived their right to see lawyers. The five young lawyers – comprising four young women and one man – asked to see the alleged waiver form. The police did not show them. (Events would show later that the police were lying as the arrested persons never signed any such form). Finally, the OCPD lost his cool. He ordered the arrest of the lawyers. The lawyers were then arrested. The whole episode did not take place in Zimbabwe or Rhodesia (as it was previously known) during Ian Smith's apartheid rule. It happened on May 7 2009 at the Brickfields Police Station. Watch exactly what happened at Malaysiakini.TV. The Dungeon Treatment Their statements were taken. They were made to wear the lockup suit. One of the women was told that the lockup suit was not washed, for whatever reason. When they were being brought from one block to another, their hands were handcuffed. (Note: I think the police were mindful that drugs worth RM1 million could disappear from their own store room and so they were just taking precaution to ensure that the lawyers did not disappear too). The male lawyer was driven to another police station. In the car he asked where he was being driven to but the police officer said he did not know. Meanwhile, in the outside world, nobody, including his family, knew where he was. Efforts to locate him proved futile as family members and lawyers were given the normal run around from one station to another. He finally ended up at Taman Tun Dr.Ismail police station. The Absolute Outrage and the Condemnation About 200 hundred lawyers showed up at the Courts the next day to demonstrate their support. The Bar called an EGM on May 15 and about 1,400 lawyers attended. A resolution was passed to condemn the act of the police. In addition, the Bar Council was given the power to sue the police for the unlawful arrests. To cap it up, the Malaysian Bar demanded the immediate resignation of the Investigating Officer, the OCPD, the IGP and the Home Minister. My Two Cents' Worth of Verbal Diarrhoea The arrests were a blatant transgression of our fundamental rights. Article 5 of our Federal Constitution specifically provides that an arrested person shall have the right to legal consultation. The Criminal Procedure Code also says so. (see my article “Is the Malaysia Bar Pathetic?” on this). The arrests were a vulgar attack on basic human rights. It was the proverbial middle finger to all of us. I could go on and on like a chipped CD. But I will stop. Deflect and Attack As a law student, I was taught to answer questions without lying and without actually answering them. It is an art in itself. There are apparently seven ways. The absolutely no-class way of doing that, is to say “no comment”. That is for people with the lowest level of sophistication of course. Another way is naturally to ask the question back to the questioner. “What are you talking about?”, for example. My favourite method is to say something real dumb and irrelevant. When I am asked questions which I do not want to answer, I would sometime say, “the moon is a harsh mistress”. Completely harmless. Completely artful. Completely nonsensical. And irrelevant. It will leave the questioner speechless while giving me time to scoot off. The IGP and Nazri Aziz however take the cake on this issue. It puts my “the moon is a harsh mistress” answer in the drain. Here's an excerpt of what these two said. The IGP was quoted as saying: “Are lawyers immune to the law? Can they do whatever they want without fear of any action being taken against them? Lawyers should set good examples and follow their professional procedures when discharging their duties,” The full report is here. Nazri Aziz would not want to be left out, would he? Here's what he had to say: “The Bar Council is supposed to be a role model. If police enforce the law and among those caught are their (Bar Council) members, they have to accept it. We have the judiciary. Let the court decide whether the five lawyers are guilty or not,” The full report is here. This is what we call “deflect and attack”. It is answering question, without lying and of course without answering the question. And they have added a twist. While they were doing so, they also attack. Brilliant. So now, instead of them dealing with the real issue, namely, whether the police's actions were lawful and acceptable, they deflected the issue by saying the “Bar Council” is not above the law and it was intimidating the police from discharging their duties. Dear Minister Nazri. In the first place, none of the Bar Council members were arrested. Those arrested were members of the Malaysian Bar, not members of the Bar Council. Could you at least be briefed properly on the difference between Malaysian Bar, Bar Council and members of the two please. And who is intimidating who? Lawyers intimidating the police? Where were the tear gasses and acid laced water? Because the last time I checked those things would have been brought out if the police were feeling intimidated. And dear IGP. No. We are not saying lawyers are above the law. The mere fact that the lawyers were arrested is proof enough that we are not, is that not the case? The question is this. ARE THE POLICE ABOVE THE LAW? That question can only be answered by considering a sub-issue. And that is, whether the arrests were lawful or otherwise. The Law The police, like any other servants of the state, must follow the law. They cannot simply arrest anybody they like and under any circumstances which they perceive warrant an arrest. Under section 23(1)(a) of the Criminal Procedure Code, any police officer, without an order from a magistrate and without a warrant, may arrest any person against whom “a reasonable suspicion exists” of his having been concerned in any seizable offence. (I shall not discuss what is seizable or non-seizable offence). So, under the law, the police can only arrest when there is “reasonable suspicion” that the person whom the police wants to arrest has been concerned with an offence. The next question is this. What constitutes “reasonable suspicion”? If a policeman sees a man, dressed in baggy pants and big jacket, with hands in his pockets, from which a small barrel-like instrument could be seen protruding from one of the pockets, walked into a bank, can he arrest that man? What about a lady, caught along Dataran Merdeka at 1am, wearing a tight skirt and a tank top, with condoms in her handbag. Can she be arrested? The answer to those questions depends on the circumstances, on whether it would be reasonable for the police, at that very time, to suspect that the man or lady was concerned with an offence. This question has been argued and decided by the Privy Council in a case known as Chong Fook Kam & Anor v. Shaaban & Ors [1968] 1 LNS 23. The phrase “reasonable suspicion” was succinctly explained by Lord Devlin: “Suspicion in its ordinary meaning is a state of conjecture or surmise where proof is lacking: “I suspect but I cannot prove”. Suspicion arises at or near the starting-point of an investigation of which the obtaining of prima facie proof is the end. When such proof has been obtained, the police case is complete; it is ready for trial and passes on to its next stage. It is indeed desirable as a general rule that an arrest should not be made until the case is complete.” “But if arrest before that were forbidden, it could seriously hamper the police. To give power to arrest on reasonable suspicion does not mean that it is always or even ordinarily to be exercised. It means that there is an executive discretion. In the exercise of it many factors have to be considered besides the strength of the case. The possibility of escape, the prevention of further crime and the obstruction of police enquiries are examples of those factors with which all judges who have had to grant or refuse bail are familiar.” “There is no serious danger in a large measure of executive discretion in the first instance because in countries where common law principles prevail the discretion is subject indirectly to judicial control.” “There is first the power, which their Lordships have just noticed, to grant bail. There is secondly the fact that in such countries there is available only a limited period between the time of arrest and the institution of proceedings; and if a police officer institutes proceedings without prima facie proof, he will run the risk of an action for malicious prosecution.” In short, the power to arrest is not to be taken as a God given right to do whatever the police like. First there must be reasonable suspicion that the person has been involved in some manner with a criminal offence. Then the police must think whether the arrest was really necessary. Would granting him a bail to secure his attendance at the police station be enough, for example. Is there a possibility of escape? Is the person going to commit another crime if not arrested? There are questions which the police are confronted with before an arrest could be made. And as to whether the police can be sued for making an illegal arrest, well, Lord Devlin has answered it in the passage above. The power of arrest is subject to judicial control. So, what the Malaysian Bar wants to do, i.e. to sue the police, is not an intimidation. It is a process by which the police actions could be judged. Nazri Aziz says we have Courts in Malaysia. Yes, of course we have. And that is where the lawyers are going this time. What is the problem? Where is the intimidation? Like, what's the fuss? Kedahans would say, “hang sakit tang mana?” (“where are you feeling painful?”) The Icing’s on the Proverbial 15-Tier Cake The PM was quoted by Utusan Malaysia as saying: ‘‘Kita juga akan menguatkuasakan undang-undang dengan cara paling berhemah,’’ Loosely translated, that means “We will also enforce the laws in a courteous way”. The full report is here. Ladies and gentlemen, please have a look at the video at Malaysiakini.TV again. Watch it carefully. Was there a reasonable suspicion that the five young lawyers were committing an offence? Was there a necessity for the arrests? And as a last question, was the law being enforced in a courteous way? You tell me. - www.art-harun.blogspot.com

ATHIRVU REPORT

War crime in the massacre of LTTE officials

In this undated handout photograph made available by Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE), LTTE leader Velupillai Prabhakaran, center, poses for a group photograph with Tamil freedom fighters in Anuradhapura, about 210 kilometers (130 miles) north east of Colombo, Sri Lanka.

This handout picture received from the Sri Lankan Ministry of Defence on May 18, 2009 is said to be of troops walking amongst debris inside the war zone on May 17. Defence officials announced that Tamil Tiger leader Velupillai Prabhakaran and the entire rebel leadership had been killed on May 18, 2009 by government troops.

* * * * *

[TamilNet, Tuesday, 19 May 2009, 01:52 GMT]

While rejecting Colombo’s claim of the killing of LTTE leader V. Pirapaharan and assuring his safety and well-being, LTTE’s International Relations Head S. Pathmanathan Tuesday accused Colombo of treachery in the killing of the political wing leaders B. Nadesan and S. Puleedevan. Mr. Pathmanathan said it is a crime against humanity that needs to be investigated. Meanwhile, informed sources told TamilNet that what happened in the early hours of Monday was a well-planned massacre of several unarmed civil officers of the LTTE with the aim of annihilating its political structure. At the orders of a ‘top defence figure,’ an international arrangement involving ICRC, European diplomats and a Colombo government diplomat to arrange safe exit to the civil officers was defied, the sources said.

Political observers compared Monday’s massacre with the prison massacre of Tamil liberation fighters in 1983 and events leading to the collective death of 12 senior leaders and cadres of the LTTE in 1987.

Tamil circles also commented that any surrender of the LTTE as pressed by the International Community would have seen a similar fate to its cadres, had it been heeded.

The clarifications from Mr. Pathmanathan follow:

Statement 1:

I wish to inform the Global Tamil community distressed witnessing the final events of the war that our beloved leader Velupillai Pirapaharan is alive and safe. He will continue to lead the quest for dignity and freedom for the Tamil people.

The President and the Government of Sri Lanka needing to carry on and gloat in the planned Victory Celebrations on Tuesday, had their military establishment deliberately come up with the story detailing the demise of the leader of the LTTE. We categorically reject this and wish to inform the Tamil community to be vigilant and to exercise maximum restraint whilst grieving for the loss of Tamil civilian lives in the barbaric conduct of the final chapters of this battle.

The Tamil freedom struggle is a just cause and will not be quashed by the events of the last 24 hours. Truth and justice will always prevail.

Statement 2:

We wish to bring to the notice of the International Community the events of the last 24 hours in the so called safety zone in the war in Sri Lanka.

Subsequent to our announcement that the LTTE had decided to “silence the guns” in view of the unbearable civilian carnage at the hands of the Sri Lankan military and the heavy weaponry donated to it by third parties, we were informed by some member states of the International Community that arrangements had been made with the Sri Lankan military for discussions on an orderly end to the war.

We were instructed to make contact with the 58th Division of the Sri Lankan forces in the war zone, un-armed and carrying white flags. Head of our Political Wing, Mr. B. Nadesan and Mr. Puleedevan then proceeded to do so. They were un-armed and carrying white flags and were called on by the Officers of the 58th Division to come forward for discussions. When they complied they were both shot and killed. We vehemently condemn this action. The International Community needs to take this into account in its deliberations about charges of “Crimes against Humanity” against the members of the Sri Lanka Government and its military establishment. This act is even more unpalatable when one takes into account that the LTTE released as an act of goodwill, seven Sri Lankan Prisoners of War the day before totally unharmed.

We appeal to the International Community to act now to ensure the safety and basic needs of the displaced people who are suffering in the prison camps of the Sri Lankan military. The onus is now on the International Community to see that further war crimes and crimes against humanity are not committed on Tamils by the Sri Lankan state and to force the Sri Lankan state to yield in to the political aspirations of the Tamil people.

Speech @ Geneva on Sri Lanka's Genocide of Tamil

Moving speech given at Geneva (UN HeadQuarters) regarding the Sri Lankan Government's current slaughter of minority Tamil civilians.